Luuk en Annick mee naar Durban

Na een kort tripje in Nederland om m’n vaders 80e verjaardag te vieren, ging ik afgelopen woensdag met beide dochters en neef Luuk en nicht Annick terug naar Zuid Afrika. Luuk en Annick voor een week en de meiden blijven 2 weken.
Sinds 1 juni is er een nieuwe wet in ZA van kracht gegaan, dat ouders verplicht om met een officiële geboortecertificaat van hun minderjarige kinderen te reizen en als niet beide ouders meereizen, moeten er nog extra formulieren worden ingevuld en begeleidende brieven worden ondertekend waarin de ene ouder de andere toestemming geeft om met de kinderen te reizen.
Zowel op Schiphol als op vliegveld Parijs waren de papieren bekeken en goed bevonden.
Maar toen we bij de balie op het vliegveld van Johannesburg stonden, zag de beambte dat er een stempel op een formulier ontbrak. Terwijl alle papieren verder compleet en in orde waren. Maar nee, we kwamen er niet mee door. We moesten zelfs mee naar ‘the back office’. We moesten plaatsnemen in een donkere, muffe, wachtruimte samen met anderen die ook het land niet in mochten.
Het stempel dat ontbrak, had van een officiële instantie moeten zijn, dat de echtheid van de handtekening van hun moeder bevestigde. En omdat die stempel nu ontbrak trokken zij de begeleidende brief in twijfel. Toen bedacht ik mij, dat we een kopie van het paspoort van Simone bij ons hadden, waarop haar foto en handtekening stonden. Dus deze onder de aandacht gebracht. Maar ze leken niet erg onder de indruk.
We moesten wachten. Gelukkig niet meer in het muffe hok, maar in de hal van het vliegveld.
Ik wilde met de manager spreken, maar de man die ons mee naar achteren had genomen, zei dat hij de manager was. Volgens mij had hij dus de autoriteit om ons door de immigratie te loodsen. Maar hij vond van niet, want hij had zich aan de wet te houden. Hij ging weer zijn kantoor in. Ons in onzekerheid achterlatend.
Ondertussen stonden Suzanne en Annette al bij de bagageband en hadden geen idee waar wij bleven. Gelukkig belde Suus me en kon ik de situatie uitleggen. Over een hek kon ze mij m’n Zuid-Afrikaanse simkaart geven en kon ik met Erik en Simone communiceren. Simone gebeld, die vertelde dat ze met de ZA ambassade in Den Haag had gebeld en dat die hadden gezegd dat het formulier een voorbeeld formulier was en dat er geen handtekening op hoefde…
In een kantoortje zag ik even later een andere beambte met onze papieren in de weer. Ik er naartoe. Deze man zei hele tegenstrijdige dingen, want hij wilde weten met welke vlucht we waren gekomen, want dan konden we daar straks op terug, maar hij beloofde ook alles naar tevredenheid op te lossen. Nou, dat valt natuurlijk niet te rijmen: want het natuurlijk naar onze tevredenheid als Luuk en Annick terug zouden worden gestuurd naar Nederland.
Luuk en Annick waren natuurlijk best overstuur en Luuk wilde het liefst meteen z’n moeder bellen, maar ik wilde nog niet onnodig paniek gaan zaaien. Ook omdat ik me over het algemeen overal in- dan wel uitklets, had ik het idee, dat me dit nu ook wel weer zou lukken. Maar toen die man het had over terugvliegen, brak er iets in me. Ik ben heel dramatisch gaan huilen. Dit kon toch niet waar zijn?
Toen kwam Scott eraan (ik had goed opgelet hoe iedereen heette): de man aan wie de eerste beambte had gevraagd wat hij met het ontbrekende stempel aan moest. Ik heb hem aangeklampt en het hele verhaal verteld van de reden waarom Luuk en Annick een week bij ons komen logeren. Er kwam nog een andere man bij staan. Ze keken elkaar aan en zeiden: dit moet opgelost worden. Ik moest weer mee naar achteren, maar nu een trap op en daar zat het echte hoofd immigratie. Hij hoorde het verhaal ook aan en gaf toestemming dat we het land in mochten. Ik was zo blij dat ik ze allebei een hug heb gegeven.
Lopen we met z’n allen naar de balie, zegt Luuk ‘waar zijn onze paspoorten eigenlijk?’ Bleken die nog boven te liggen. Ik moest weer mee naar boven en werd meegenomen naar een ander kantoortje. Daar was manager nr 1 weer. Bleek dat hij deputy manager was. Gelukkig dat Scott er nog steeds bij was, want die bevestigde dat we echt toestemming hadden gekregen van het hoofd om doorgelaten te worden. Want te oordelen aan zijn gezicht, was hij het er nog steeds niet mee eens. Maar… voor alle zekerheid wilden ze toch Simone nog even zelf spreken. Waarschijnlijk dat het verhaal iets te heftig heb gemaakt en dat ze wilden verifiëren of ze nog wel wilsbekwaam was…
Ook werd ik nog gebeld door de Nederlandse ambassade in Pretoria (Erik had contact met de ambassadeur opgenomen) hoe het met ons ging. Niet dat ze veel konden doen, maar toch fijn om je gesteund te voelen.
Maar nadat Simone enkele vragen had beantwoord, kregen we dan eindelijk groen licht en liep Scott met ons naar Pongolo, de beambte die ons 2 uur eerder de toegang had geweigerd, om te zorgen dat de paspoorten werden gestempeld en we het land binnen mochten komen. Ppppfffff wat een opluchting! Echt nog nooit zo’n drama meegemaakt!!
Gelukkig hadden we 3 uur overstaptijd, want zodoende konden we de aansluitende vlucht naar Durban nog halen. We hadden zelfs nog tijd om snel een broodje te kopen.
Om half 4 landden we op het vliegveld van Durban, waar Erik al op ons wachtte. Hij kreeg het voor elkaar dat we met 6 personen, 8 koffers, 2 rugzakken, 1 aktetas en 3 schoudertassen in de auto pasten.
Nu gaan we er een mooie week van maken. Vrijdag lekker thuis chillen. Al valt het weer helaas wat tegen: ’s ochtends regen en de hele dag somber. ’s Avonds met 2 andere Ned gezinnen in het clubhuis eten. Zaterdag tm maandag op safari. Wordt vervolgd dus….